Dag 9; het zit er op

De laatste etappe voerde naar Reykjavik. We hadden vandaag nog zo'n 400 kilometer af te leggen. Best een hoop auto-uren dus. Onze eerste stop was
Hjörleifshöfdi; oorspronkelijk een eiland in zee die door de as en lava van een vulkaanuitbarsting aan het vaste land was gegroeid. Het voormalige eiland stond helemaal vol met paars witte lupines. Toen we er een klein stukje omheen reden kwamen we bij een grote grot waar je met en beetje fantasie je voorvaderen uit de prehistorie ziet wonen. Ik kan me zo voorstellen dat Jean Auel hier haar inspiratie voor haar "De stam van de holenbeer" vandaan haalde.

Toen via het kustplaatsje Vik naar Reynisdrangar de gekke rotsformaties in zee. Duivelstanden noemde Jan het. En daar hadden ze inderdaad wel iets van weg. Nadat we uiteraard weer wat foto's hadden gemaakt reden we door naar Dyrhólaey. Daar kon Jan laten zien of hij inmiddels de kunst van het four wheel drive rijden machtig was want hier ging je via een f-weg-pas een berg op. Haarspeldbochten over losse stenen en kuilen naar een Vuurtoren tie. Jan vond het geweldig. Ik heb me heel goed vastgehouden, zeg maar....
Van boven op de berg hadden we een schitterend uitzicht over het zwarte strand en over de natuurlijke brug in zee.

Vervolgens gingen we op weg naar het neergestorte vliegtuig op het strand. Dit toestel is jaren geleden neergestort en nooit opgeruimd. Helaas was de weg er naar toe afgesloten en voor een wandeling van 4 uur hadden we geen tijd. Jammer hoor!

Door naar Skógafoss. Een niet zo brede maar wel hele hoge waterval. Érg imposant! We konden wel goed merken dat we weer in het toeristische zuiden zijn aangekomen. Wat een drukte bij die waterval. Niet normaal. Na snel een paar foto's zijn we weer verder gegaan. Er stond namelijk meer op het programma. Seljavallalaug bijvoorbeeld. Nog één keer in zo'n warme bron zitten, heerlijk leek ons dat. Helaas ook dit was ons vandaag niet gegund. De weg was versperd.
Ook de volgende stop de vulkaan Eyjafjallajökull was niet te zien want hij zat met z'n kop in de wolken. Het door toeristen laten uitspreken van de naam van deze vulkaan is hier een soort nationale sport. Mij is het nog niet gebukt. Eyjafjallajökull is de vulkaan die in 2010 het vliegverkeer 3 weken lam legde.

De volgende stop was weer een beroemde waterval. De Seljalandfoss
Beroemd omdat je er achter langs kan lopen. Je wordt dan wel drijfnat door de spray van de waterval. Dus regenpak aan en naar boven gewandeld. Het is echt een prachtige ervaring om aan de binnenkant van een waterval te staan. Heel bijzonder! Het weer terug naar het pad lopen ging wat minder soepel. Waar links een prima begaanbare trap was gemaakt moesten we het op de terug weg aan de rechterkant doen met een stapel glibberige rotsblokken. Niet fijn als je hoogtevrees hebt en sowieso al niet zo behendig bent. Maar goed ik heb het gered zonder mijn benen (of erger) te breken.

Hiervandaan zijn we doorgereden naar Reykjavik. We hebben de stad even snel bekeken maar nee, dit is geen stad waar ik voor val.

En nu zit het er dus al weer op. We hebben de afgelopen 9 dagen zo'n 2500 kilometer gereden. Het was een waanzinnige reis, een fantastische ervaring.
Ik vind het ontzettend leuk dat jullie virtueel met me zijn meegereisd en met me hebben meegeleefd middels de vele reacties die ik heb gehad. Dank jullie wel daarvoor. Maar de meeste dank gaat uit naar Jan, mijn echte reismaatje, mijn letterlijke en figuurlijke steun en toeverlaat. Wat hebben we het geweldig gehad samen. Ik weet zeker dat ik zonder hem deze reis nooit gemaakt had. Lieverd, dank je wel. Luv you!!